Tanrı Katili (Aydınlanmak = Karanlıkta Kalmak)

 

                                               

Farklıydı herkesten, her şeyden. Farklılıklarında boğuluyordu. Aynılaşmak istiyordu, aynı kalabilmek. Biliyordu, imkansızdı. İmkansızı istiyordu inatla. Bir keşiş edasıyla vurdu yollara kendini. Ruhunu eğitmek, eğitmek ruhunu. Sessiz ve derinden ilerlemeli diye fısıldıyordu kendine bıkmadan, usanmadan. Yanına sadece kendisini aldı, yeterince ağır geliyordu yine de. İnsanın kendisini taşıması en ağır yük değil miydi zaten? İçinde adını koyamadığı bir şey vardı, kutsandığını düşünüyordu bazen. Bazen de lanetlendiğini. Bir şey nasıl hem bir kutsanma hem de bir lanet olabiliyordu? İmkansızdı bu, tıpkı aynılaşma isteği gibi.

Bir asa diledi Tanrı’sından ve her şeyin bilgisine sahip olmayı. Tanrı’sı cevap vermiyordu çağrılarına, verse imkansız olmazdı zaten isteği. Tanrı duymazdan geliyor olmalıydı onu, alay ediyordu belki de. Neden? Bilmiyordu, bilse imkansız olmazdı zaten isteği. Gözlerini daha büyük açmaya çalıştı etrafındaki her şeyi görebilmek için. Tanrı’sına sırtını dönüyordu, sana ihtiyacım yok diyordu sanki. İsyandı bu, Tanrı’nın adının üstünü çizmek…

Güçlü hissediyordu kendini. Güçlüydü, Tanrı’yı öldürmüştü. Devam etti yoluna, sırada ne vardı? Tanrı olmak? Kapadı gözlerini, kollarını yavaş yavaş yukarı kaldırırken bir yandan da büyük bir yudum nefes çekti içine. Açtı gözlerini, üfledi dünyanın üstüne. Aydınlanmış hissediyordu kendini, uyanmış… Bilmiyordu henüz ama öğrenecekti. Öğrenecekti aydınlığın da tıpkı karanlık gibi insanı kör ettiğini…