İnsan çocukluğundan kurtulabilir mi, özgür olabilir mi geçmişinden kaçarak, özgür kalabilir mi? Yaşananlar neden bir gölge gibi mahkumdur varlıklarımıza? Onlar çok mu istiyor gerçekten hep iz peşinde olmayı, hep birine bağlı kalmayı? Neden zaman geçtikçe her şeyin yola gireceğini düşünerek yaşamaya bu denli alıştık, bize bu yalana mahkum kılan ne? Zaman geçiyor ve günler, saatler, dakikalar ve neler neler... Birer birer, az az ve çok çok tükeniyor hayatlar. Bir baba tükeniyor, bir anne, bir evlat. Eriyor tüm insanlar bir mum gibi. Doğum günü pastasındaki üflenen her bir mumla hayatından biraz daha tükettiğinin farkında bile olmaman gerekiyor, çünkü dediler ki zaman her şeyin ilacı. Öyle bir ilaç yok. Büyüdükçe hiçbir şeyin iyi olduğu yok. Her şey aynı kötülük yumağının içinde kayboluyor. Büyümek çözüm değil, ilaç değil. Büyümek çaresizlik, yaşamak zorunda olduğuna karşı koyamamaktan başka bir şey değil. Büyümek zorunda bırakılmak en büyük kötülük. Neden bu kadar kötüsün? Böyle olmak zorunda mıydı, böyle olmak zorunda mıydın?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder