Anlamaya çalışmak çok çaresizce bir çaba. Ne dünyayı anlayabiliyor insan ne de insanları. Ne de Tanrı’sını. İnançsız olmuyor, öylece yürünmüyor sona her gün yaklaştığımızı bildiğimiz bu yolda. Tıkanıyor yollar, birbirlerine sarılıp ufukta eriyorlar. Çok soru, az cevap. İnsan soru(n)ları karşısında aciz, insan kendi sorduğu soruların esiri. Cevaplar yok, cevap aramak diye bir şey yok; arıyormuş gibi yapmak diye bir şey var. Usta oyuncularız hepimiz vesselam! İnsan ne cüretle kendini kandırabileceğini düşünür? Bu ne kendini bilmezlik? Ölmek çok soğuk bir kelime. Ölme eylemi hakkında ise sadece tahminlerim var senin gibi, sizin gibi, tüm ölümlüler gibi. İnsan neden ölümü kabullenmiş bir şekilde yaratılmadı? Neden hep ipucu bulmak, parçaları birleştirip bütüne ulaşmak zorunda? Parçalanmış bir şey yeniden bir bütün olabilir mi? Olmaz, öyleymiş gibi yapar ancak. İmgelerle örülü zihinlerimiz. Peki, sizin aklınıza ölüm deyince ne geliyor? Neden konuşamıyoruz hiç, neden susuyoruz? Neden her zaman her şeyin altından kalkabileceğimizi düşünecek kadar küstahlaşıyoruz? İçimizdeki durmadan soru sorup duran çocuklara hiç tahammülümüz yok, neden bu kadar çok korkuyoruz onlardan? Biliyoruz, biliyoruz onların üstesinden gelemeyeceğimiz kadar güçlü olduklarını. İnsanın içi ölürse dirilişi tekrar mümkün müdür? İnsan içini canlı tutmak için mi yaşar, canlı olduğu sürece mi içi yaşar?
*Görsel mandows.blogcu.com 'dan alınmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder